byssus thread

Nitki bisiorowe, które pomagają zwierzętom przyczepiać się do powierzchni, badano jako substancje „klejące” na arenach przemysłowych i chirurgicznych. Dali wgląd w możliwości tworzenia sztucznych ścięgien w medycynie.

Nici bisiorowe to jedwabiste włókna składające się z włóknistego rdzenia i szorstkiej powłoki naskórka. Rdzeń wykazuje niezwykłą wytrzymałość i samoleczenie, co można wytłumaczyć więzami ofiarnymi. Zamiast normalnych wiązań poprzecznych obserwowanych w strukturach kolagenu, rdzeń bisiorowy wykorzystuje jako wiązania kompleksy ligand-metal. Wiązania te są tylko w połowie tak mocne jak wiązania kowalencyjne, ale są wielokrotnie odwracalne i łamliwe. Rdzeń kolagenowy pokryty jest strukturą kompozytową o grubości 5 μm, składającą się z równych ilości matrycy i rozproszonych granulek. Skórka jest około pięć razy twardsza niż rdzeń bisioru. W obrębie kutikuli w materiale matrycowym równomiernie rozmieszczonych jest duża liczba małych granulek o wielkości rzędu 200–800 nm (w zależności od gatunku omułka). Granulki odgrywają kluczową rolę w zapobieganiu rozprzestrzenianiu się pęknięć.