Budowa skóry. Naskórek

Skóra dzieli się na trzy warstwy: naskórek, skórę właściwą i tkanka podskórną.

Naskórek (epidermis) to najbardziej zewnętrzna warstwa skóry, zbudowana z nabłonka wielowarstwowego płaskiego rogowaciejącego. Jego grubość zmienia się w zależności od lokalizacji i waha się od 0,05 mm do 1,5 mm. Naskórek składa się głównie z keratynocytów, których główną funkcją jest wytwarzanie białka nitkowatego, keratyny, która w połączeniu z różnymi składnikami lipidowymi służy jako bariera ochronna. Komórki te wytwarzają także kilka innych białek, takich jak cytokiny, które odgrywają rolę w odpowiedzi zapalnej skóry. Oddzielona od naskórka błoną podstawną skóra właściwa składa się głównie z tzw. substancji podstawowej, do której zaliczają się glikozaminoglikany (GAG) i białko strukturalne – kolagen. Jego grubość również zmienia się w zależności od lokalizacji od 0,3 mm do 3,0 mm. Skóra właściwa dzieli się na dwie warstwy: warstwę brodawkową, która łączy się z naskórkowymi wypustkami siatkowymi, oraz warstwę siatkową, która sięga do tkanki podskórnej. Ta najgłębsza warstwa skóry, znana również jako tkanka podskórna lub tkanka podskórna, składa się głównie z lipocytów z włóknistymi przegrodami, które zapewniają strukturę i wsparcie.

Naskórek ma grubość około 100 mikrometrów i składa się z kilku warstw: najbardziej wewnętrznej warstwy podstawnej (stratum basale lub stratum germinativum), która jest przyczepiona do błony podstawnej w połączeniu skórno-naskórkowym, warstwy kolczystej (stratum spinosum), warstwy ziarnistej (stratum granulosum), warstwę przezroczystą (stratum lucidum) i warstwę rogową naskórka. Razem warstwa podstawna i warstwa kolczasta tworzą warstwę malpighia. Żywy naskórek (warstwy podstawna, kolczasta i ziarnista) składa się z około 10 biologicznie aktywnych keratynocytów. Warstwa rogowa naskórka znajduje się na wierzchu żywego naskórka. Stratyfikacja wynika ze zmian w keratynocytach w miarę ich dojrzewania i przemieszczania się na zewnątrz z warstwy podstawnej, w której są one stale generowane w wyniku mitozy samoodnawiających się komórek progenitorowych, które tracą jądra i złuszczają się ze skóry na powierzchni.

Czas rekonwalescencji dla całego naskórka wynosi około 42 dni, a dla warstwy rogowej około 14 dni. Chociaż proces keratynizacji pozostaje nie do końca poznany, w normalnej skórze złuszczanie keratynocytów pozostaje w równowadze z tworzeniem keratynocytów w wyniku mitozy proliferujących komórek. Znaczenie tej równowagi najlepiej można zrozumieć, badając przykłady chorób skóry z nieprawidłowym rogowaceniem. W łuszczycy dochodzi do nienormalnie szybkiej transformacji komórek podstawnych w komórki zrogowaciałe warstwy rogowej naskórka. Z drugiej strony rybia łuska pospolita jest chorobą genetyczną, która występuje na skutek nieprawidłowego zatrzymywania keratynocytów.

W naskórku występują trzy inne typy komórek: melanocyty, komórki dendrytyczne syntetyzujące pigment; komórki Langerhansa, które mają postać bezbarwną i dendrytyczną i pełnią funkcje związane z immunologią; i komórki Merkla, które są odpowiedzialne za sensację. Melanocyty i komórki Merkla są ograniczone głównie do warstwy podstawnej, podczas gdy komórki Langerhansa są powszechne w warstwach podstawnych, kolczastych i ziarnistych.

Połączenia skórno-naskórkowe

Strefa błony podstawnej tworzy połączenie naskórka ze skórą właściwą. Pod mikroskopem elektronowym można zauważyć, że składa się z czterech elementów, uszeregowanych od najbardziej zewnętrznej warstwy: błony plazmatycznej keratynocytów podstawnych, przezroczystej płytki świetlnej, płytki podstawnej o dużej gęstości elektronowej oraz włókienek i wiązek cienkich włókienek skórnych.

1. Warstwa podstawna

Warstwa podstawna to ciągła warstwa komórek, z której w wyniku aktywności mitotycznej powstają wszystkie keratynocyty. Zwykle opisuje się ją jako grubość jednej komórki, ale w grubym, prawidłowym lub patologicznym naskórku wydaje się, że mitoza może ograniczać się do więcej niż tylko komórek mających kontakt z błoną podstawną. Część komórek podstawnych ulega proliferacji; są to komórki, które różnicują się i przemieszczają w górę przez naskórek, aby ostatecznie stać się składnikami warstwy rogowej naskórka (w zasadzie „martwymi” komórkami pozbawionymi jądra), a następnie złuszczać się na wierzchu skóry.

Komórki dolnej warstwy mają kształt prostopadłościanu, mają zasadochłonną cytoplazmę i ciemne, wydłużone jądra; pod mikroskopem elektronowym ich cytoplazma ujawnia wiele rybosomów, mitochondriów, a w niektórych przypadkach gładkie błony.

Ponadto zawierają liczne cienkie tonofilamenty o średnicy około 5 nm, które tworzą rozwijający się cytoszkielet. Komórki podstawne często zawierają również melaninę przeniesioną z sąsiednich melanocytów. Mostki międzykomórkowe, czyli desmosomy, łączą komórki podstawne ze sobą oraz z komórkami warstwy płaskiej znajdującej się powyżej. Zmodyfikowane desmosomy, czyli półdesmosomy, łączą komórki podstawne z dolną strefą błony podstawnej.

2. Warstwa kolczysta

Stratum spinosum jest tak nazywana, ponieważ komórki mają kolczasty wygląd ze względu na liczne desmosomy. Te desmosomy, czyli wyspecjalizowane płytki do mocowania tonofilamentów komórkowych, korelują z mostkami międzykomórkowymi pomiędzy keratynocytami. Glikokaliks jest cementem międzykomórkowym pomiędzy keratynocytami i składa się z glikoprotein. W górnej części warstwy kolczystej pojawiają się ziarnistości blaszkowate, zwane także keratynosomami lub ciałkami Odlanda. Są to ciała jajowate o długości około 100–500 nm.

W warstwie ziarnistej ostatecznie migrują na obrzeża komórki i są uwalniane do przestrzeni międzykomórkowych. Ich pojawienie się tam koreluje z degradacją keratynocytów. Zawarte w nich lipidy stanowią barierę dla utraty wody i mogą uczestniczyć w spoistości komórek warstwy rogowej naskórka. Wiadomo, że utrata wody jest zjawiskiem krytycznym mierzonym podczas opracowywania nowych produktów do pielęgnacji skóry i wiąże się z niektórymi aspektami starzenia się skóry.

3. Warstwa ziarnista

Grubość warstwy komórek ziarnistych jest zwykle proporcjonalna do grubości warstwy rogowej naskórka. Może mieć grubość zaledwie jednej warstwy komórkowej w cienkiej skórze i do dziesięciu warstw w grubszej skórze na dłoniach i podeszwach stóp. Komórki zawierają zasadochłonne granulki materiału zwanego keratohyaliną, materiału uważanego za odpowiedzialny za agregację włókien keratynowych. W „twardych” keratynach włosów i paznokci brakuje granulek keratohialiny.

4. Warstwa jasna

Warstwa jasna, niewidoczna na większości skrawków utrwalonych w formalinie, zlokalizowana jest w najgłębszej części warstwy rogowej naskórka. Można go rozpoznać tylko na skórze dłoni i podeszew.

5. Warstwa rogowa

W warstwie rogowej naskórka keratynocyty utraciły swoje jądra oraz praktycznie wszystkie organelle i zawartość cytoplazmy, w tym granulki keratohialiny.

Ta warstwa komórek ma grubość około 10–15 komórek (około 10 mikrometrów) i znajduje się na wierzchu żywego naskórka. Warstwa komórek rogówki jest wybarwiona eozynofilowo hematoksyliną i eozyną ze względu na brak jąder zasadochłonnych. Komórki spłaszczają się i są całkowicie wypełnione keratyną. Keratyna ma postać wiązek nici osadzonych w nieprzezroczystym materiale interfilamentowym. Układają się one w makrowłókna usieciowane dwusiarczkowo pod wpływem filagryny, białkowego składnika granulek keratohialiny odpowiedzialnego za agregację nici keratynowych.

Strukturę warstwy rogowej naskórka porównuje się do struktury muru z cegieł, gdzie korneocyty przypominają cegły, a lipidy międzykomórkowe przypominają zaprawę murarską. Zrogowaciałe komórki są stale uwalniane z powierzchni skóry. Scharakteryzowano lipidy warstwy rogowej naskórka, na które składają się fosfolipidy, glukozyloceramidy, cholesterol, siarczan cholesterolu, estry cholesterolu, ceramidy i kwasy tłuszczowe.

Skład lipidów zakłada, że ​​hydrofilowe lipidy są wykluczone z warstwy rogowej naskórka, aby zapewnić hydrofobową powierzchnię skóry.

Funkcje naskórka

Działa jak bariera ochronna: naskórek zapobiega przedostawaniu się bakterii i zarazków do organizmu i krwi oraz powodowaniu infekcji. Chroni także przed deszczem, słońcem i innymi czynnikami.

Tworzy nową skórę: Naskórek stale tworzy nowe komórki skóry. Te nowe komórki zastępują około 40 000 starych komórek skóry, które organizm gubi każdego dnia. Otrzymujesz nową skórkę co 30 dni.

Chroni Twoje ciało: Komórki Langerhansa w naskórku są częścią układu odpornościowego organizmu. Pomagają zwalczać zarazki i infekcje.

Zapewnia kolor skóry: Naskórek zawiera melaninę, pigment nadający skórze kolor. Ilość melaniny określa kolor Twojej skóry, włosów i oczu. Osoby wytwarzające więcej melaniny mają ciemniejszą skórę i szybciej się opalają.